Psy biorące udział w dogoterapii są starannie wyselekcjonowane i specjalnie wyszkolone. Na co dzień spotykają się z niespodziewanymi zachowaniami ze strony Wychowanków, które wśród innych czworonogów wywołałby strach. Ich zadaniem jest wsparcie, dlatego nie mogą one gwałtownie reagować na niecodzienne odruchy. Dzięki obecności specjalnie wyszkolonych psów Wychowankowie rozwijają swoją pewność siebie i wychodzą naprzeciw lękom. Ich towarzystwo pozwala przełamywać strach i nieśmiałość, ponieważ łagodne usposobienie psa pozwala poczuć się pewniej, niż w konfrontacji z ludźmi. Psi terapeuci wspierają także koncentrację oraz koordynację ruchową, chociażby, gdy Wychowanek głaszcze lub karmi czworonoga. Dzięki temu kontakt z psem stymuluje pracę mięśni i wspiera codzienne treningi.

Ćwiczenia fizyczne przy udziale koni są niezwykle specyficzne i skuteczne. Przede wszystkim koń daje wrażenie poruszania się w podobny do człowieka sposób. Dzięki temu możliwa jest nauka chodzenia bez dosłownego poruszania się po ziemi. Jazda na koniu może zniwelować mimowolne odruchy ciała występujące u dzieci, dzięki łagodnemu kołysaniu się zwierzęcia podczas chodu. Ćwiczenia te uspokajają i rozluźniają Wychowanków. Ćwiczenia podczas jazdy pozwalają też na rozluźnienie mięśni, utrzymanie pionowej postawy ciała, rozkurczanie stawów. Pobudzają zmysły poprzez dotykanie sierści, głaskanie, wsłuchiwanie się w wydawane przez konia odgłosy.

Hipoterapia przeprowadzana jest najczęściej w okresie wiosenno — letnim, ze względu na utrzymanie komfortu cieplnego małych pacjentów oraz możliwość korzystania z zewnętrznych wybiegów dla koni podczas przeprowadzania terapii. Poza pacjentem i zwierzęciem, w sesji terapeutycznej uczestniczą zazwyczaj dwie osoby — jedna z nich prowadzi konia i dba o zachowanie bezpieczeństwa, natomiast druga odpowiada za przeprowadzanie ćwiczeń terapeutycznych z Wychowankiem. Cała sesja trwa zazwyczaj około pół godziny i zaczyna się od zapoznania pacjenta z koniem z ziemi — jest to etap powstawania więzi emocjonalnej i pokonywania lęków. Wychowankowie uczestniczą wtedy w czesaniu konia, głaszczą go i ogólnie oswajają się z obecnością dużego zwierzęcia, w stosunku, do którego nierzadko na początku bywają nieufni. Po wstępnym zapoznaniu dziecko sadzane jest na konia. Oporządzenie zwierzęcia to tzw. czaprak (podkładka, na której siada jeździec) oraz specjalny pas do hipoterapii. Dzięki takiemu doborowi sprzętu pacjent ma bezpośredni kontakt z ciałem konia, dzięki czemu może lepiej wyczuć jego ruchy, co sprzyja procesowi rehabilitacji. Podczas jazdy, terapeuta prosi o wykonywanie różnych ćwiczeń — dotykanie konia w konkretnych miejscach podczas jego ruchu i przyjmowanie określonych pozycji ciała przez pacjenta. Czasem do pasa przypięte są różne zabawki, które pomagają w przeprowadzaniu terapii. Gdy dziecko nie jest w stanie samodzielnie utrzymać siedzącej pozycji ciała (np. ze względu na chorobę podstawową) lub jest za małe, by samodzielnie siedzieć na zwierzęciu, również istnieje możliwość przeprowadzenia zajęć. W takim przypadku terapeuta siada na konia razem z Wychowankiem, stanowiąc dla niego podparcie i asekurację od tyłu.

Alpakoterapia jest jedną z dziedzin zooterapii, czyli terapii z udziałem zwierząt.

Mówi się o nich „żywe maskotki”, lubią towarzystwo i wszędzie gdzie się pojawią, wzbudzają zainteresowanie. Kontakt z nimi ma pozytywny wpływ na zdrowie i samopoczucie, który poprzez wydzielanie endorfin uspokaja i rozluźnia. Te szczególne zwierzęta potrafią pozytywnie oddziaływać na stan zdrowia psychicznego i fizycznego.

Spotkanie z alpakami odbywa się zwykle na otwartym terenie, gdzie można wyprowadzić alpakę na spacer lub rozłożyć koc i po prostu posiedzieć w towarzystwie zwierząt. Zwykle na wejściu goście dostają porcję karmy, aby w trakcie spotkania mogli karmić alpaki z ręki i w ten sposób przełamać pierwsze lody. Alpaki lubią towarzystwo człowieka, chętnie pozwalają się przytulać i głaskać, a także robić wspólne zdjęcia.

Alpakoterapia wspomaga rehabilitację ruchową i umysłową osób niepełnosprawnych, a także poprawia samopoczucie. Kluczową rolę odgrywa dotyk Alpaki. Mają bardzo przyjemne w dotyku, miękkie owłosienie oraz niezwykle pogodne usposobienie, dzięki czemu przebywanie w ich towarzystwie sprzyja rozluźnieniu, uspokojeniu oraz wyciszeniu, łagodząc tym samym uczucie niepokoju i stany napięcia. Taka terapia pozytywnie wpływa na sferę emocjonalną, poznawczą oraz społeczną. U Wychowanków kontakt z tymi zwierzętami pozytywnie wpływa na rozwój ruchowy i pewności siebie.

Podczas zajęć rozwija się:

• percepcję słuchową – stymulacja poprzez różne bodźce
• percepcję wzrokową – grota solna jest zaciemniona, ale płyty solne są podświetlane
• dotyk – stymulacja poprzez przesypywanie, zabawę solą
• węch i układ oddechowy

Grota solna wpływa pozytywnie na rozluźnienie napięcia mięśniowego, czyli jego normalizację oraz poprawia samopoczucie Wychowanków, ponieważ panuje tam atmosfera relaksu.

Nasi wychowankowie uczą się polisensorycznie. Jedną z terapii, jaką stosujemy są zajęcia w Sali Snoezelen. Sala ta to przybliżony świat przeżyć zmysłowych, w którym wychowanek ma pełną swobodę i możliwość wyboru bodźców. Dzięki zastosowaniu takiej terapii Nasi podopieczni stymulują poniższe zmysły:

Wzrok: budowanie poczucia i świadomości światła, koncentracja na bodźcach wzrokowych, koordynacja wzrokowo-ruchowa oraz wzrokowo-słuchowa, poszerzanie pamięci wzrokowej.

Słuch: doskonalenie koncentracji na bodźcach słuchowych, zmniejszenie lęku przed dźwiękiem, zdobywanie doświadczeń słuchowych, poszerzanie pamięci dźwiękowej.

Dotyk: poprawa/budowanie orientacji w schemacie własnego ciała, ćwiczenia manipulacyjne, rozwijanie wrażliwości dotykowej.

Równowaga: ćwiczenia obejmujące napięcie mięśniowe lub rozluźnienie, zmiana pozycji ciała i doświadczeń, rozwijanie orientacji przestrzennej.

Dzięki zajęciom w Sali Snoezelen Wychowankowie budują pozytywną relację z terapeutą bądź nauczycielem, ale także ze swoimi rówieśnikami.

To bezpieczna przestrzeń.